ریزش ابرو علل و راه‌های جلوگیری از آن
زیبایی و جوانی چهره صرفاً با استفاده از کرم‌ها و لوسیون‌های ضدپیری به دست نمی‌آید. عوامل دیگری همچون داشتن ابروهای پرپشت و به شکل مناسب نیز در جذابیت چهره نقش بسزایی دارند. حضور ابروهایی با فرم مطلوب می‌تواند بدون نیاز به آرایش، زیبایی و جذابیت طبیعی به چهره ببخشد. حتی بدون استفاده از هرگونه آرایشی، چهره می‌تواند زیبا و جذاب به نظر برسد. با توجه به احتمال ریزش موهای ابرو همانند موهای سر، جلوگیری از افتادن موهای ابرو برای بسیاری از افراد حائز اهمیت فراوان است تا چهره‌ی آنها همیشه جذابیت و طراوت طبیعی خود را حفظ کند.
برای درمان موثر ریزش ابرو، شناخت دقیق علل اصلی آن ضروری است. در این مقاله قصد داریم عوامل بروز ریزش ابرو و روش‌های درمانی مختلف را بررسی کنیم. پیش از هر اقدام درمانی، آگاهی از دلایل ایجاد این مشکل بسیار حائز اهمیت است. امیدواریم با خواندن این مقاله، اطلاعات کاملی در مورد علل و راه‌های درمان ریزش ابرو به دست آورید.
چرا ریزش ابرو
ریزش ابرو، در حوزه پزشکی به ماداروزیس معروف است. این مشکل می‌تواند در اطیاف گسترده‌ای از اختلالات، از بیماری‌های محلی پوست تا بیماری‌های سیستمیک پیچیده، رخ دهد. ریزش ابرو ممکن است تنها یک ابرو را درگیر کند یا هر دو ابرو را درگیر نماید. از دیگر علائم این مشکل می‌توان به مواردی مانند خارش، خشکی پوست، ریزش و یا کم‌پشت‌شدن مو در سایر مناطق بدن اشاره کرد.
علت ریزش ابرو معمولاً متناسب با عوامل مختلفی است. در ادامه، به بررسی علل احتمالی ریزش ابرو خواهیم پرداخت.
آسیب فیزیکی (تروما)
شایع‌ترین عامل ریزش ابرو، آسیب فیزیکی یا تروما است. این آسیب ممکن است ناشی از استفاده نادرست از ابزارهای آرایشی، کندن ابروها (آلوپسی آرتفکتا)، یا حتی پاک کردن تتو در ناحیه ابرو باشد. اختلالاتی مانند موکنی یا تریکوتیلومانیا نیز می‌توانند به عنوان مثال‌های دیگری از آسیب فیزیکی به ابروها ذکر شوند.
تریکوتیلومانیا
تریکوتیلومانیا یک اختلال است که در آن فرد به صورت مکرر و غیرقابل‌کنترل موهای خود را می‌کند. این وضعیت به عنوان یک اختلال وسواس فکری-عملی (OCD) دسته‌بندی می‌شود. در این نوع اختلال، کندن موهای سر به میزان بیشتری رواج دارد؛ اما افراد ممکن است موهای نواحی دیگر بدن مانند ابروها، مژه‌ها و ناحیه تناسلی را نیز بکنند. اختلال تریکوتیلومانیا در کودکان 7 برابر سایر گروه‌های سنی رخ می‌دهد و به‌طور کلی احتمال بروز آن در دو بازه سنی 0 تا 5 سالگی و 10 تا 13 سالگی بیشتر است. در گروه اول، کندن موها به صورت غیرارادی اتفاق می‌افتد و یک اختلال عادتی به حساب می‌آید. در گروه دوم، مبتلایان گزارش می‌کنند که تنها از طریق کندن موهای خود می‌توانند احساس اضطراب و نگرانی خود را برطرف کنند.
تنش و نگرانی
تنش و نگرانی بیش از حد ممکن است باعث تغییراتی چون کاهش تامین اکسیژن به فولیکول‌های مو و نوسان در سطح هورمون‌ها گردد و در نتیجه به ریزش موهای ابرو منجر شود.
حاملگی و تولد
تجربه حاملگی و تولد ممکن است با تغییرات گسترده در هورمون‌های بدن همراه باشد. این نوسانات شدید در سطح هورمون‌ها می‌توانند چرخه رشد مو را مختل کرده و به ریزش موی ابرو منجر شوند.
افزایش سن
با پیشروی سن، ممکن است تغییراتی نظیر کم‌پشت‌شدن و یا حتی ریزش مو در نواحی مختلف سر، ابروها، مژه‌ها و مناطق دیگر بدن در افراد مشاهده شود. این اتفاق به دلیل توقف برخی از فولیکول‌های مو در فرآیند تولید مو و نازک‌تر شدن ساقه مو با پیشروی سن ایجاد می‌شود. این نوع از ریزش مو به عنوان یک قسمت طبیعی از فرایند پیری محسوب می‌شود.
عدم تعادل هورمونی، به خصوص در هورمون‌های تیروئید، ممکن است یکی از عوامل موثر در ریزش ابرو باشد. این اختلال ممکن است در دو وضعیت زیر اتفاق بیافتد:
- پرکاری تیروئید (هایپرتیروئیدیسم): در این حالت، بدن به‌طور غیرطبیعی مقدار زیادی هورمون تیروئید تولید می‌کند.
- کم‌کاری تیروئید (هیپوتیروئیدیسم): در این وضعیت، مقدار هورمون تیروئید کمتر از حد طبیعی در بدن تولید و ترشح می‌شود.
هر دو نقص در تولید هورمون تیروئید با مشکلات ریزش ابرو مرتبط هستند. با این حال، در کم‌کاری تیروئید، ریزش ابرو به‌خصوص در محدوده یک‌سوم بیرونی ابرو، که نازک‌ترین قسمت آن نزدیک به گوش‌ها قرار دارد، ممکن است مشاهده شود.
ریزش ابرو ناشی از اختلالات تیروئیدی به‌طور معمول موقتی است و با بازگشت سطح هورمون تیروئید به حالت طبیعی، موها مجدداً با تراکم قبلی خود رشد می‌کنند. باید توجه داشت که اختلالات تیروئیدی با مصرف داروهای مخصوص معمولاً قابل درمان هستند.
بیماری‌های خودایمنی
بیماری‌های خودایمنی معمولاً زمانی رخ می‌دهند که سیستم ایمنی بدن به‌طور اشتباه به سلول‌های خود حمله کرده و آنها را مورد آسیب قرار می‌دهد. در برخی از بیماری‌های خودایمنی، سیستم ایمنی ممکن است به سلول‌های سالمی که در فرآیند رشد مو نقش دارند، حمله کند. این اتفاق می‌تواند منجر به کم‌پشت‌شدن موها و ایجاد نواحی بدون مو (ریزش موی سکه‌ای) گردد.
انواع بیماری‌های خودایمنی که می‌توانند ریزش مو را ایجاد کنند، عبارتند از:
- آلوپسی آره آتا (ریزش موی سکه‌ای): این اختلال باعث ریزش مو به‌صورت سکه‌ای و محدود روی سر و یا سایر مناطق بدن مانند ابروها می‌شود.
- آلوپسی فیبروزان فرونتال (FFA): این نوع آلوپسی به خصوص در خانم‌های پس از یائسگی رخ می‌دهد و در 39 درصد از موارد، ریزش ابرو به‌صورت ابتدایی رخ می‌دهد.
- لوپوس اریتماتوز دیسکوئید: این نوع لوپوس باعث بروز علائمی نظیر زخم‌های پوستی، اسکار (جای زخم)، و ریزش موهای صورت و ابرو می‌شود.
استرس و اضطراب
استرس و اضطراب بیش از حد می‌توانند عوامل مهمی در بروز ریزش ابرو باشند.
اضطراب مزمن و شدید باعث ایجاد تغییراتی در بدن می‌شود که روی رشد و بقای موهای ابرو اثر منفی می‌گذارند. از جمله این تغییرات می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
– کاهش جریان خون و اکسیژن‌رسانی به فولیکول‌های مو
– تأثیر بر سطح هورمون‌هایی مثل تستوسترون
– تحریک بیش‌ازحد غدد فوق کلیوی و ترشح بیشتر هورمون‌های استرس‌زا
بنابراین کنترل و مدیریت استرس و اضطراب نقش مهمی در جلوگیری و درمان ریزش ابروها دارد.
عوارض دارویی
عوارض دارویی، از جمله عوارض جانبی مصرف برخی از داروها، ممکن است باعث ریزش مو شود؛ این اثرات جانبی حتی ابروها را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهند. به‌عنوان مثال، داروهای زیر از جمله داروهایی هستند که ممکن است این اثرات را به‌همراه داشته باشند:
- آسیترتین: این دارو یک نوع رتینوئید است و برای درمان اختلالات پوستی مانند پسوریازیس استفاده می‌شود.
- داروهای شیمی درمانی: داروهای شیمی درمانی، که برای درمان برخی از انواع سرطان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند، می‌توانند عاملی برای ریزش مو باشند.
- والپروئیک اسید: این دارو یک نوع داروی استفاده شده در درمان تشنج و اختلال دوقطبی است.
اولین دیدگاه را ثبت کنید